Het zijn gewoon extreme versies van enharmonische toonladders, dat wil zeggen, toonladders die bestaan ​​in een identiek klinkende toonsoort maar anders worden gespeld. Het heeft simpelweg te maken met het feit dat we zoveel mogelijk toonsoorten nodig hebben om de juiste spelling van akkoorden en dergelijke mogelijk te maken. A # mineur is bijvoorbeeld de relatieve mineur van C # majeur (ze delen allemaal dezelfde noten). Nu, de toonsoort van E # majeur is op zichzelf al belachelijk, maar E # is de dominante van A # mineur, en als we een sonate in een oude stijl zouden schrijven, dan hebben we E # nodig omdat het een noodzaak is. om voor een bepaalde tijd in A # minor te schrijven. Zoals ik al zei, dit zijn nogal extreme sleutels: ze bestaan ​​voornamelijk om theoretische redenen (en omdat theoriedocenten en professoren zeggen dat ze moeten bestaan) in tegenstelling tot alledaags gebruik en praktische redenen.

Met betrekking tot de handtekeningen , zou het moeilijk zijn om een ​​muziekwerk te vinden met een handtekening in een van de genoemde toetsen. De schermafbeelding van uw voorbeelden heeft zelfs geen sleutelsignatuur; het is moeilijk voor een staf om zoveel toevalligheden op te vangen en ze waren waarschijnlijk nooit bedoeld om elke mogelijke toonsoort te kunnen omvatten. Uw voorbeeld illustreert in plaats daarvan de belangrijkste schalen die daarop zijn gebaseerd. Dit wordt waarschijnlijk gedaan als een oefening voor een student muziektheorie, zodat ze zich kunnen bezighouden met toonhoogtes die niet vaak voorkomen in muziek, en een majeur toonladder is een handig middel om er een aantal samen te vatten. Zoals je zelf zei, zijn noten als E # soms nodig. Hetzelfde geldt voor elk van de andere toonhoogtes die u in uw voorbeeld aantreft.

C-majeur en F-majeur toonladders zijn ongetwijfeld beter leesbaar dan dezelfde soort die begint op B # of E #, maar muzikanten moeten zich er niettemin comfortabel bij voelen. leesafstanden van dubbele scherpe punten, flats, et al, ondanks hun zeldzaamheid. Modale mengsels, gewijzigde akkoorden en componisten die enharmonische spellingen vermijden, komen voor de geest als een paar redenen om aan dit soort toonhoogtes te worden blootgesteld.

Een ander probleem dat nog niet is genoemd, is dat, vooral wanneer je een computer gebruikt om muziek te bewerken, je misschien een reeks transponeerbewerkingen wilt uitvoeren die rare toonsoorten creëren, maar de toonsoorten pas normaliseren nadat je alle stappen hebt uitgevoerd. Als men een muziekstuk omhoog transponeert en vervolgens een deel ervan met dezelfde hoeveelheid naar beneden transponeert, zal het vaak wenselijk zijn dat de neerwaartse transpositie het effect van de opwaartse transpositie precies opheft. Als toonsoorten echter worden genormaliseerd tussen de twee bewerkingen, worden de bewerkingen mogelijk niet geannuleerd.

Bijvoorbeeld, als een muziekstuk een sectie had die een paar keer schakelde tussen B majeur (vijf kruizen) en B mineur (twee kruizen) en werd een grote terts naar boven getransponeerd, wat de sleutelsignaturen zou opleveren van D # majeur (negen kruizen) en D # mineur (zes kruizen). Als het D #-majeurgedeelte genormaliseerd zou worden naar Eb (drie kruizen) en vervolgens het gedeelte weer naar beneden zou worden getransponeerd, zou het resultaat een mix zijn van Cb majeur (zeven mollen) en B mineur (twee kruizen), met als gevolg dat de majeur en mineur toonsoort verschijnen op verschillende staffuncties.

Over het algemeen zou men de toonsoort handtekeningen willen normaliseren voordat ze worden afgedrukt voor prestatiedoeleinden, maar als je tijdens het bewerkingsproces ongebruikelijke toonsoorten kunt hebben computers om onderscheid te maken tijdens het bewerken (bijv. het verschil tussen Cb majeur en B majeur).

Deze schalen bestaan ​​logischerwijs, maar je hebt gelijk, het is moeilijk je een omstandigheid voor te stellen waarin we ze nodig zouden hebben! Af en toe is het gepast om een ​​schaal te gebruiken die buiten het bereik van toonsoorten valt (ze gaan maar tot 7 kruizen of 7 mollen, we gebruiken geen dubbele kruizen of mollen in toonsoorten). G # major is niet belachelijk.

uit het A # m-voorbeeld van drpylon:

Zonder deze "vreemde" enharmonische notatie, zou het akkoord gebouwd op de 4e graad worden genoteerd als: natuurlijk F, G #, natuurlijk C. Als je dit bekijkt op een score zou er niet goed uitzien; Ik heb ergens gelezen dat het een van de doelen van enharmonische notatie is om de schrijver (en lezer) in staat te stellen visueel te zien wat op het eerste gezicht een normaal akkoord lijkt, zoals tijdens het lezen op het zicht.

Met andere woorden, het zou gemakkelijker zijn om e #, g #, b # te zien in plaats van natuurlijke f, g #, natuurlijke c, en dus een feitelijk voordeel van deze vreemde enharmonische notatie.

Als je eenmaal over toetsen en toonladders begint te praten, vink je in feite het vakje aan dat zegt: 'Ik ga ermee akkoord om nooit dezelfde letternaam achter elkaar te gebruiken'. Praktische overwegingen, zoals leesgemak, overtreffen dit niet. Voor beter of slechter, dit verbod van opeenvolgende letternamen ligt zo ver terug in het genoom van de muziektheorie dat het van streek zou maken tot een periode van chaos; dus we blijven volhouden.

Er zijn geen sleutelsignaturen van E # of B #! Maar er zijn B # en E # in ECHTE sleutelsignaturen (en ook Cb en Fb). C # Maj heeft bijvoorbeeld alle noten scherp gemaakt, dus dat is het gemakkelijkste voorbeeld. GEEN echte sleutelsignaturen hebben dubbele kruizen en deze sleutels zijn NIET nodig. Ja, sommige muziek had dubbele kruizen, alleen NIET in de toonsoort. Er zijn 7 kruizen en 7 platte en één geheel natuurlijke (C Maj) toonsoort. Dat is alles! Het is belangrijk op te merken dat er vroeger een noot was tussen B en C en tussen E en F om verschillende stemmingen mogelijk te maken om de muziek harmonischer te maken, op klavecimbels en ik geloof dat klavecimbels, waar de speler de ene of de andere zou kiezen om te passen terwijl de resterende noten worden gespeeld. Verschillende stemmingen (temperamenten zoals even en gelijk enz.) Hebben de noten voldoende gecompromitteerd om deze noodzaak te voorkomen. Ik denk dat de oude soort "Just temperament" en "Pythagoras" of andere stemmingen was. Ik hoop dat dit logisch is ...